2G, 3G beschikbaarheid in Duitsland en elders
De zorgen over de toekomst van 2G en 3G zijn in Duitsland het beste in kaart gebracht. Men constateert er drie zaken. De eerste is dat de uitrol van 5G vordert en dat daardoor 2G en 3G frequenties nodig zijn. Dat was vooraf bekend en is derhalve geen verrassing.
Tweede punt dat consumentenorganisaties zien is dat voor miljoenen (!) gebruikers 2G en 3G een weloverwogen keuze is. Kosten kunnen een rol spelen, maar ook beschikbaarheid van het signaal en de gewenste eenvoud van communicatie. Dat laatste betekent dat voor een dumbphone een 4G simkaart niet gaat werken.
Als derde punt geldt dat de telco’s niet gelijke volgorde van uitfaseren hanteren. Bij de een kan als eerste 2G verdwijnen, terwijl de concurrentie 3G uitschakelt.
Wat is het risico?
De dubbele vraag is waar zit het risico en hoe groot is het. Het aantal 2G en/of 3G actieve sim kaarten in Duitsland loopt in de miljoenen. Al die gebruikers laten upgraden is een moeizaam proces. Er zijn immers redenen waarom met niet eerder 4G heeft gekozen. 4G is daarbij nog steeds niet landelijk dekkend aanwezig in Duitsland. 2G en 3G zijn meer dan een fallback faciliteit, het is deels ook het enige dat beschikbaar is.
Het risico bestaat derhalve dat een te snel afschakelen van 2G of 3G groepen gebruikers zal schaden. Dat de consumentenorganisaties specifiek wijzen op ouderen met de voor hen ontwikkelde simpele smartphones maakt duidelijk waar het risico zit.
Maar wie beter naar het thema kijkt zit nog een risicogroep. Een groot aantal devices werkt met een 2G of 3G simkaart voor simpele doorgeven van signalen voor security, continuïteit of als fallback. In Nederland moeten dat soort sim kaarten herkenbaar zijn aan het afwijkend nummer, in Duitsland en elders is de garantie er niet dat alles in kaart is gebracht.
Nu zullen mobiele pinautomaten hier niet het grootste risico vormen. Het is meer op het niveau van devices die de “oudere vormen” van M2M communicatie doen.
Identificeren
Er zijn genoeg redenen om versneld in kaart te brengen waar de oudere communicatie vormen nog in gebruik zijn en of alternatieven voorhanden zijn. Het identificeren van alle toepassingen waarvoor nu nog een 2G of 3G SIM kaart in gebruik is vergt meer dan een remote inspectie. De gebruikers moeten worden geïnformeerd en mogelijk moet her en der hardware en sofware worden aangepast. Zoiets kost sowieso veel tijd. Omdat er nu sprake is van beperkte reismogelijkheden vergt het nog meer tijd.
